|
|
Articles: Short Stories | నామకరణం - Site Administrator
| |
(రసరాజు)
వనమాలి బస్సు దిగాడు.
ఎదురుగా తాతయ్య...
వేయికళ్లతో తనరాక కోసమే నిరీక్షిస్తూ కనిపించాడు.
తాతయ్య సూట్ కేసు కోసం చేయి చాచాడు.
వనమాలి ఒప్పుకోలేదు
ఇద్దరూ టాపులేని రిక్షా ఎక్కారు
'బాగున్నారా తాతయ్యా... నానమ్మెలా ఉంది...' వనమాలి యోగక్షేమాలడిగాడు.
'బాగానే వున్నాం బాబూ..' అంటూ తాతయ్య ఏవో కబుర్లలోకి దింపబోయాడు.
'తాతయ్యా... కాసేపు ఏమీ మాట్లాడించకు... చెట్టూ చేమా చూసుకొంటూ మౌనంగా పోదాం... సాయంత్రం నీ దగ్గరే కూర్చుంటాగా... అప్పుడన్నీ చెపుదువుగాని?...'
'ఇంకా చెట్టూ చేమా ఎక్కడివిరా.. పన్నెండేళ్ల క్రితం పల్లెటూరు అనుకొంటున్నావా... ఆపల్లెతల్లి ఎప్పుడో...' అంటూ తాతయ్య ఏదో చెప్పబోయాడు.
వనమాలి కాసేపు ఆగు తాతయ్యా అంటూ గడ్డం పట్టుకొన్నాడు.
కొంతదూరం సాగేసరికి వనమాలికి అన్నీ అనుభవంలోకి రాసాగాయి.
అసలు - ఆ వాతావరణమే మారిపోయింది.
సహనంతో రాళ్లదెబ్బలు తింటూ మధురంగా నవ్వే ఆ మామిడి చెట్టు కోసం అటూ ఇటూ చూశాడు.
అది హుష్ కాకి అయిపోయింది...
పండిన వరిచేల మధ్య ఎర్రటి తామరపూలతో కనిపించే ముత్తయిదువలాంటి ఆ చెరువు కూడా అదృశ్యమైపోయింది.
రోడ్డుకి అటూ ఇటూ చూశాడు...
పక్షులు కొరికి పడేసిన బాదంకాయలు కనిపించడం లేదు..
కోతి కొమ్మచ్చిలాడటానికి వంపు తిరిగిన అలనాటి చెట్టు కొమ్మలు సైతం చూపులకు అందటం లేదు.
వర్షం వస్తే తలదాచుకోటానికి ఉన్న ఆ పాడుపడ్డ సత్రం కూడా కనుమరుగైపోయింది.
చీదరించుకొనే మట్టిరోడ్డు స్థానంలో సిమెంట్ రోడ్డు కొత్త రూపం దాల్చి బద్ధకంగా ఒళ్లు విరుచుకొంటోంది...
వనమాలి ఆవేదన చెందాడు. గతకాలం దృశ్యాలపై ఒక ఇనుప తెర పడిపోయింది. ఆ అనుభవాల్ని తలచుకొంటూ నిట్టారూచ్చాడు.
'కాలం నాణెం లాంటిది.. దానికి రెండు పార్శ్వాలు...' ఎప్పుడో తను రాసిన కథలోని ఒక వాక్యం గుర్తుకొచ్చింది.
'ఊళ్ళోకి వచ్చేశాం...' తాతయ్య మనవడి భుజంపై చేయి వేస్తూ అన్నాడు.
అప్పుడు గాని వనమాలి వర్తమానంలోకి రాలేదు.
'ఏ బాబూ... రాఘవయ్యగారి విగ్రహం వద్ద ఒక్క నిముషం రిక్షా ఆపు' అన్నాడు వనమాలి.
| Be first to comment on this Article!
| |
|
|
|
|
Advertisements |
|
|
|
Advertisements |
|